Zorla Güzellik Olmaz Zilan’ın gözleri kocasının gülen yüzünde öylece takılı kalmış bakarken, onun bu halini çok özlemiş keyfini çıkarmaya çalışıyordu.
“Acaba sarılsam kaçar mıydı? Ya da öpse dudaklarını, dudaklarına bakmak bile içindeki bir şeyleri kıpırdatmaya başlamıştı. Bilinçsizce dudaklarını yaladı. Kızar mıydı öpse, çok özlemişti onu, çok fazla… Oda özledi mi acaba, benim onu özlediğim kadar? Şimdi sıkıca sarılsam, başımı göğsüne yaslayıp hiç kıpırdamasam, buna izin verir mi? Oda sarar mıydı beni eskisi gibi sinesine.”
Doğan gülmeyi bırakmış, oda karısını izliyordu. Dudaklarını yaladığını görünce, gerçek dünyaya dönmüştü kolunu omzundan çekti. Yanından hızla kalktı yüzüne bile bakmadan” Ben çalışma odasındayım” arkasına bile bakmada salondan çıkıp gitti.
Zilan’ın suratı düştü, içi yine aynı kasvetli haline döndü. Yağmurda çıkan gök kuşağı gibi bir çıkıp, bir kaybolmuştu. Mutluluk şimdi küçükken sütannesinin anlattığı gibi gök kuşağının altında mıydı? O zaman hiç mutlu olamazdı ki, gök kuşakları yağmurun ardından çıkıp göz kırpar, ilk vuran güneş ışığıyla da kaybolurdu.
